Nieprawidłowy rozwój stawów łokciowy to dysplazja łokciowa. Może ona dotyczyć zarówno człowieka jak i psa. Jednak u naszych czworonogów jest znacznie groźniejsza. Dysplazja łokciowa u psa jeszcze bardziej niż w przypadku człowieka ogranicza jego możliwości jednocześnie mocniej wpływając na jego jakość jego życia.
Co to jest dysplazja łokciowa u psa?
Jako jednostka choroba została zakwalifikowana w 1961 roku jako zwyrodnienie stawu łokciowego, związanego z nie złączonym wyrostkiem łokciowym. W tracie trwania badań odkryto jednak rozwijającą się osteoporozę w stawach łokciowych oraz fragmentaryczny wyrostek wieńcowy przyśrodkowej kości łokciowej i schorzenie kości ramiennej. Stwierdzono więc, że wśród psów rosnących te trzy jednostki chorobowe – razem lub osobno – tworzą dysplazję stawów łokciowych.
W 1989 roku powołano grupę specjalistów z zakresu weterynarii i hodowli psów, którzy mieli dowiedzieć się więcej na temat tego schorzenia.
Według ich badań dysplazją stawów łokciowych u psa można określić wszelkie choroby dotyczące tej części ciała układu kostnego psa, które prowadzą do jego zwyrodnienia. Do trzech wymienionych wcześniej chorób doszła więc niezgodność powierzchni stawowych i anomalia rozwoju chrząstki stawowej.
Nie ustalono jednak dlaczego powstają te nieprawidłowości. Od tego momentu istnieją jedynie dwie teorie na ten temat.
Teorie powstania dysplazji łokciowej u psów
Pierwsza zakłada, że bezpośrednią przyczyną jest osteochondroza, czyli zaburzenie kostnienia śródchrzęstnego. Doprowadza ono do martwicy chrząstki. Może ono dotknąć chrząstkę stawową powodując dalsze schorzenia. Według tej teorii w dalszych skutkach pojawi się dysplazja łokciowa.
Druga teoria wskazuje na nierówne tempo wzrostu kości u psów. Skutkiem tego jest występowanie naprężeń, które doprowadzają do fragmentaryzacji wyrostka wieńcowego lub braku zrośnięcia się wyrostka dodatkowego.
Czy dysplazja to schorzenie dziedziczne?
Dysplazja łokciowa u psa to choroba dziedziczna. Jednak bardzo rozwinięte badania na jej temat i popularyzacja tematu wśród weterynarzy i hodowców zaowocowała długoletnimi programami badań przesiewowych. Miały one na celu wczesne wykrycie psów z tą chorobą i wykluczenie ich z dalszej hodowli, by nie podały choroby następnym pokoleniom.
To działanie skutecznie ograniczyło występowanie schorzenia u wielu ras. Obecnie wykrywa się ją u 78 ras, zakwalifikowanych jako psy duże i olbrzymie.
Rozwój choroby
Ważne jest, aby jak najbardziej spowolnić rozwój choroby u psa. Najbardziej na dysplazję wpływają czynniki środowiskowe. Największą rolę odgrywa dieta, zwłaszcza wysoko-energetyczna ze zbyt dużą ilością wapnia.